5 şubat gecesi yazdıklarıma tek bir ekleme yapmalıyım; öncelik kendimizi güvende hissedebilecğimiz bir çatı bir ev bir çadır sahibi olabilmek arkadaşlar başka bişey değil. diğer yazdıklarımın hepsi sonrasında düşünülecek şeyler.
* sonrasını biliyorsunuz zaten. sabah uyanıp telefon ve bilgisayarı açtığımda gördüklerim bir anda elimi ayağımı titretti...
* insan sabah haber okuyup ağlayarak güne başlar mı? başlar.
* kediye köpeğe bebeğe her birine ayrı ayrı ağlıyorum.
* 99 düzce depreminde gönüllü çalışmak üzere haberi aldığımda saat 6 gibi yola çıkıp önce otobüs sonra büyük araçların girişi yasaklandığından ambulans ile bölgeye gitmiştim. iki hafta gibi bir süre orada yardım için gönderilen giysilerin ayıklanmasından, çadır kurmaya her işte çalıştım.
kısadan şunu söylemek istiyorum. ne güvenliğimizden kaygı duyduğumuz ne de kimseden korktuğumuz zamanları yaşadığımızı şimdi deprem bölgesinden gelen ürkütücü/korkutucu haberlerle anlıyorum. çadırda kaldık, 112 kaynaşlı binasında kaldık, gece üçlere kadar tır indirdik. tek bir sorun yaşadığımız şey battaniye dağıtırken, alanlar kendi aralarında kavgaya tutuştular. o an yanımda olan elvan'ı (gönüllü) arabaya çekip hızla uzaklaştığımızı anımsıyorum. başka tek bir sorunla karşılaşmadık.
hey gidi ülkem; 24 senede gönüllülerin güvenliği tehlikede olacak kadar geriye gitmişsin! ne diyeyim. emeği geçenlerin....
sol sosyalist komünist kesim, insan hakları/lgbt hakları/hayvan hakları ez cümle çiçeğin böceğin tarımın suyun hakkını savunmaya korumaya çalışırken kimi önce ekonomi yeaaa bunlar sonra olacak işler dediğinde gülüp geçtik hep. şimdi umarım anlamışlardır, suyun toprağın kedinin köpeğin çiçeğin böceğin hakkını birini öbürünün ardına koymadan topyekün savunmanın elzem olduğunu!
bugün 12 şubat, kendime tek katlı bahçeli bir ev arayacağım ve istanbuldan taşınacağım.
güvende kalın...
son bir söz de ilk günden bölgeye gidip sıfırdan mutfak kurup sıcak yemek çıkarmaya başlayan şefler için; şef olmanın sadece yemek pişirmek demek olmadığını neredeyse bir stk kadar etki alanlarının olduğunu ve ne kadar incelikli duyarlı ve sorumluluk bilincinde olduklarını gösterdiler. ilk günden hızlıca sosyal medyadan destek taleplerini iletip yola çıktılar, hala oradalar. fatih tutak, ebru baybara demir, umut deniz temel, ali ronay, türev uludağ, claudio chinali, hazer amani, umut karakuş, elif turgut... ve daha isimlerini yazamadığım şefler.
hepsinin adını bir kenara not ettim. elbette bu günleri aşıp normal günlere, bahara erişeceğiz.
Ne acılı günlerden geçiyoruz, biz ekran, TV başında kahrolurken oralarda, o zor ortamlarda koşturan insanlara şükranların en yücesi. Canım gencecik öğretmen arkadaşım Otelcilik Okulu öğrencileriyle gitti Samandağ'a yemek yapıp erzak dağıtmaya, eli öpülesi insanlar. Bunca acının içinde bu birlik duygusuyla avunuyoruz ancak...